Experiment impliceert vrijheid. Het verhaal mag gewoon zijn gang gaan. Zo wordt het verteld. Grafische structuren, organische vormen. Strakke geometrie en zachte morfologie. Hier komt het samen, gaat het hand in hand en vertelt het een narratief over wetenschappelijke feiten in een verhalende context. Cijfers, lijnen, grafieken. Bewerkingen, patronen, repetities. Mogelijks een verhaal. Mogelijks niet. Contrasten. Zwart en wit. Alles door mekaar. Haast altijd de microwereld als uitgangspunt. Maar dan in een nieuwe context. Een vernieuwend perspectief.

Experiment betekent ook herhaling. Repetitie. Steeds hetzelfde doen maar net iets anders. Sleutelen aan 1 variabele per keer. En zo onderzoeken hoe iets werkt, hoe iets beter kan. Aanvaarden ook dat perfectie niet hoeft. Een streven mag zijn. Maar niet altijd. Soms is goed gewoon goed genoeg.

Als viroloog is het ondenkbaar om niet geïntrigeerd te zijn door de microwereld van virussen, bacteriën, gisten en schimmels. De structuren spreken tot de verbeelding, de geometrie triggert de verwondering. Ik herinner me de eerste lessen virologie waar classificatiesystemen een nieuwe wereld voor me openden. Families van virussen. Taxonomie. Hele stambomen worden uitgetekend en getuigen van een rijkelijke microkosmos die tot mijn verbeelding spreekt.

Experimenten met virussen en cellen. Organische structuren die schitteren in hun magnifieke glorie als je ze bekijken kan met een microscoop. Geef me een microscoop en ik schitter van geluk. Genieten doe ik van de microwereld, de eigenzinnige structuren die adem geven aan leven en dood.

De schoonheid van de microwereld, ik sta er graag bij stil en schrijf een eigen verhaal waar virussen aanvallen en geometrie overwint.